ისტორია ზოგჯერ უცნაურ დრამატურგიას გვთავაზობს. ის, რაც თითქმის ერთი წლის განმავლობაში პოლიტიკურ რეალობად და ყოველდღიურობად გვესახებოდა — დედაქალაქის ცენტრალური გამზირის პერმანენტული ბლოკირება, მცირერიცხოვანი, თუმცა აგრესიული ჯგუფების მიერ თავსმოხვეული დღის წესრიგი და რევოლუციური სცენარების მუდმივი ანონსირება — დასრულდა ისე, როგორც სრულდება ცუდად დადგმული სპექტაკლი: ცარიელი სცენით, იმედგაცრუებული მაყურებლითა და კულისებში გაქცეული მსახიობებით.
300-დღიანი პოლიტიკური სიმულაკრი, რომელიც მიზნად ისახავდა არა სახალხო პროტესტის გამოხატვას, არამედ სახელმწიფოს ინსტიტუტების პარალიზებასა და საზოგადოებრივი ცნობიერების მორალურ ტერორს, საკუთარი თავის კარიკატურად იქცა და ლოგიკური ფინალით — სრული კრახით დაგვირგვინდა. ე.წ. „დამხობის“ დღედ გამოცხადებული თარიღი იქცა არა ხელისუფლების, არამედ რადიკალური, გარე ძალებისგან მართული ოპოზიციის პოლიტიკური თვითლიკვიდაციის დღედ.
ამით დასრულდა ქართული სახელმწიფოსთვის პოსტ-ტურბულენტური პერიოდის ერთი, ყველაზე მტკივნეული ფაზა. ახლა კი იწყება გაცილებით რთული და საპასუხისმგებლო ეტაპი — ნორმალურობის, სახელმწიფოებრივი აზროვნებისა და ეროვნული ინტერესების პრაგმატული რეალიზაციის ეპოქა. დროა, ილუზიებიდან რეალობაში დავბრუნდეთ და დავიწყოთ იმ საძირკვლის გამაგრება, რომლის შერყევასაც ასე ცდილობდნენ.
სახელმწიფოს სიძლიერე იზომება მისი უნარით, აღასრულოს კანონი ყველასთვის, განურჩევლად სტატუსისა, წარსულისა თუ პოლიტიკური კუთვნილებისა. ამიტომ, პირველი და უმთავრესი ნაბიჯი არის სამართლის დიქტატურის დამყარება — ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით.
1.პრივილეგიების დასასრული: არ შეიძლება, ქვეყნის მესამე პრეზიდენტი, რომელიც გასამართლებულია მძიმე დანაშაულებისთვის, სასჯელს იხდიდეს ხუთვარსკვლავიანი სასტუმროს მსგავს პალატაში. ეს არ არის ჰუმანიზმი, ეს არის კანონის შერჩევითი აღსრულება და დაცინვა როგორც მართლმსაჯულების, ისე რიგითი მოქალაქეების, რომელთათვისაც კანონი ერთია. მიხეილ სააკაშვილის დაბრუნება პენიტენციურ დაწესებულებაში არის არა პოლიტიკური შურისძიება, არამედ სამართლებრივი სახელმწიფოს ფუნდამენტური პრინციპის აღდგენა — კანონის წინაშე ყველა თანასწორია.
2.აგენტოკრატიის შეზღუდვა: აუცილებელია, უცხოური გავლენის აგენტების შესახებ კანონი ამოქმედდეს სრული სიმკაცრით. საზოგადოებამ უნდა იცოდეს, ვინ ფინანსდება გარედან და ვისი ინტერესების გამტარებელია ესა თუ ის ორგანიზაცია თუ მედიასაშუალება. დროა, დასრულდეს პოლიტიკური პროცესების მანიპულირება გრანტებით დაფინანსებული „რევოლუციონერების“ მიერ. ეს არ არის სიტყვის თავისუფლების შეზღუდვა, ეს არის ეროვნული სუვერენიტეტის დაცვა.
3.ქუჩის ანარქიის პრევენცია: სახელმწიფომ ნათლად უნდა დაანახოს ყველას, რომ შეკრების თავისუფლება არ ნიშნავს სხვათა უფლებების შელახვისა და ქალაქის პარალიზების თავისუფლებას. 20-25 კაცის მიერ დედაქალაქის მთავარი გამზირის გადაკეტვა არის არა დემოკრატია, არამედ უმცირესობის ძალადობა უმრავლესობაზე. ამას წერტილი უნდა დაესვას.
დესტრუქციული დღის წესრიგის დასრულების შემდეგ, ხელისუფლებამ დაუყოვნებლივ უნდა შესთავაზოს საზოგადოებას ახალი, კონსტრუქციული და ეროვნულ ინტერესებზე ორიენტირებული გეგმა. ჩვენი მთავარი გამოწვევები არ არის ქუჩის აქციები, არამედ ბევრად უფრო ღრმა და ეგზისტენციალური პრობლემები:
1.დემოგრაფიული კრიზისი: ეს არის ნომერ პირველი ეგზისტენციალური საფრთხე. ერი, რომელიც არ მრავლდება და რომელსაც საუკეთესო გენოფონდი ტოვებს, განწირულია. საჭიროა მასშტაბური, კომპლექსური სახელმწიფო პროგრამა: მრავალშვილიანობის წახალისება, ახალგაზრდა ოჯახებისთვის ხელმისაწვდომი საცხოვრებელი, ემიგრანტების დაბრუნების რეალური მექანიზმები და რეგიონების ეკონომიკური გაძლიერება, რათა თბილისი არ იქცეს მთელი საქართველოს „მტვერსასრუტად“.
2.სოციალური სამართლიანობა: ღრმა სოციალური პოლარიზაცია — მდიდართა მცირე ფენასა და გაჭირვებულ უმრავლესობას შორის — არის ნაღმი სახელმწიფოს ქვეშ. აუცილებელია საპენსიო რეფორმის გაგრძელება, ღირსეული სიბერის უზრუნველყოფა, ჯანდაცვის სისტემის რეალური ხელმისაწვდომობა (არა მხოლოდ ქაღალდზე) და განათლების სისტემის ფუნდამენტური ტრანსფორმაცია, რომელიც შექმნის არა დიპლომიან უმუშევრებს, არამედ კონკურენტუნარიან პროფესიონალებს.
3.ეკონომიკური სუვერენიტეტი: დროა, დავასრულოთ დამოკიდებულება უცხოურ სესხებსა და იმპორტზე. სახელმწიფომ უნდა დაიწყოს სტრატეგიული დარგების — სოფლის მეურნეობის, ენერგეტიკის, ადგილობრივი წარმოების — რეალური, ხელშესახები მხარდაჭერა. ქართული მიწა უნდა ამუშავდეს ქართველი გლეხის მიერ, ქართულმა ენერგოსისტემამ უნდა უზრუნველყოს ქვეყნის დამოუკიდებლობა, ხოლო ქართულმა პროდუქტმა უნდა ჩაანაცვლოს იმპორტი ყველგან, სადაც ეს შესაძლებელია.
4.ეროვნული იდენტობის დაცვა: გლობალიზაციის ეპოქაში, როცა ცდილობენ წაშალონ საზღვრები ერებს, კულტურებსა და ღირებულებებს შორის, ჩვენი უმთავრესი ამოცანაა ქართული იდენტობის — ენის, მართლმადიდებლური სარწმუნოების, უნიკალური კულტურისა და ოჯახის ტრადიციული ინსტიტუტის — შენარჩუნება და გაძლიერება. ეს არის ის ფუნდამენტი, რის გარეშეც საქართველოს არსებობა აზრს კარგავს.
ქართული სახელმწიფო გავს გემს, რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში ხელოვნურად შექმნილ შტორმში იმყოფებოდა. ახლა, როცა ქარიშხალი ჩადგა და ზღვა დამშვიდდა, დროა არა წარსულზე კამათისა, არამედ დაზიანებული იალქნების შეკეთების, კომპასის გასწორებისა და ახალი, სტრატეგიული კურსის აღების.
ეს კურსი გულისხმობს ძლიერ, სუვერენულ, სამართლიან და ეროვნულ ტრადიციებზე დაფუძნებულ სახელმწიფოს, სადაც მთავარი ღირებულება ქართველი ადამიანია.
ხმაურიანი უმცირესობის ერა დასრულდა. ახლა დროა, მშრომელმა, ჩუმმა და პატრიოტმა უმრავლესობამ იგრძნოს, რომ ეს ქვეყანა სწორედ მათთვის შენდება. მომავალი იწერება არა გამზირებზე ყვირილით, არამედ ყანაში, ქარხანაში, აუდიტორიასა და ოჯახში ჩუმი, ყოველდღიური შრომით.
ავტორი: ირაკლი ყიფიანი
Multimedia.ge-ს დამფუძნებელი და მთავარი რედაქტორი.
ინტერნეტ რესურსი 2018 წლიდან ფუნქციონირებს