ირაკლი ყიფიანის ღია წერილი მამა დოროთო ყურაშვილს:
“მამაო დოროთე,
ეს არ არის პირველი შემთხვევა, როდესაც საჯაროდ მოგმართავთ. ერთხელ უკვე შევეცადე ღია წერილით მომეწოდებინა თქვენთვის, როგორც სასულიერო პირისთვის, გონს მოსვლისა და ეკლესიის წიაღში დაბრუნებისკენ. თუმცა, როგორც ჩანს, ჩემი სიტყვები, ისევე როგორც ეკლესიის კანონები, რომელთაც ესოდენ შერჩევითად იყენებთ, სათანადო ყურადღების გარეშე დარჩა.
შესაძლოა, მაშინ თქვენი მედიატურნეებით იყავით მეტისმეტად დაკავებული, ან, რაც უფრო სავარაუდოა, ჩემი არგუმენტები უბრალოდ არ მოერგო იმ დღის წესრიგს, რომელსაც თქვენი რეალური სულიერი მამები რომლებიც აშკარად არ სხედან საპატრიარქოში — გიკარნახებენ.
ამჯერად კი, თქვენი საჯარო განცხადების შემდეგ, სადაც თქვენ, არც მეტი, არც ნაკლები, საპატრიარქოს „მიტაცებაში“, პატრიარქის „მოტყუებასა“ და სინოდის „გაუქმებაში“ ამხელთ კონკრეტულ იერარქებს, დუმილის უფლება აღარ მაქვს. ეს უკვე ვეღარ გატარდება.
როგორც ამ ქვეყნისა და ეკლესიის შვილს, რომლისთვისაც მართლმადიდებლობა და სამშობლო სინონიმებია, გული მტკივა, მაგრამ გონება სრულიად ფხიზელია. ეს არ არის უბრალო სევდა, ეს არის ეგზისტენციალური ტკივილი, რომელსაც გრძნობ, როცა შენი იდენტობის საძირკველს უთხრიან ძირს. მოთმინების ფიალა დიდი ხანია სავსეა. ამოვიდა ყელში!
როგორც ჩვენი ერის სულიერი მამა, წმინდა ილია მართალი ბრძანებდა: „ჩვენი სამშობლო ჯვარცმულია, არა გარეშე მტრისაგან, არამედ შინაურისაგან“. და დღეს, ეს „შინაური“ მტერი, ყველაზე საშიში და ვერაგი, თქვენი სახით, ანაფორაშია გადაცმული.
როდესაც თქვენ, არქიმანდრიტი დოროთე, საჯარო სივრცეში გამოდიხართ და ეკლესიის ფუნდამენტური ინსტიტუტების ტოტალურ დისკრედიტაციას ეწევით, ეს არ არის „სამართლის ძიება“.
ეს არის სიმპტომი. ეს არის ჰიბრიდული ომის საინფორმაციო-ფსიქოლოგიური ოპერაციის თვალსაჩინო გამოვლინება, რომელიც მიმართულია საქართველოს ეგზისტენციალური ბურჯის — ჩვენი სამოციქულო ეკლესიის წინააღმდეგ.
თქვენი განცხადებები „საპატრიარქოს მიტაცებაზე“ არის არა იზოლირებული, ემოციური გამოხტომა, არამედ კარგად გათვლილი, მრავალწლიანი სტრატეგიის მორიგი ეპიზოდი.
მოდით, ვიყოთ ინტელექტუალურად პატიოსნები და დავშალოთ ეს კაუზალური (მიზეზ-შედეგობრივი) ჯაჭვი, სადაც თქვენ ერთ-ერთი მთავარი, თუმცა არა ერთადერთი, რგოლი ხართ.
-პირველი შრე (ხილული შემსრულებლები): ესენი ხართ თქვენ და თქვენი თანამოაზრე სასულიერო პირები — „მიშისტური“ იდეოლოგიით გაჟღენთილი არქიმანდრიტები, დეკანოზები თუ ეპისკოპოსები. თქვენ წარმოადგენთ შიდა ოპოზიციურ ფრთას, რომელიც ვერ ეგუება ეკლესიის ეროვნულ-კონსერვატიულ კურსს. თქვენი პერსონალური ამბიციები, რევანშიზმი და პოლიტიკური ანგაჟირებულობა თქვენ იდეალურ ინსტრუმენტებად გაქცევთ.
-მეორე შრე (ლოკალური კოორდინატორები): ეს არის კოლექტიური „ნაციონალური მოძრაობა“ და მისი იდეოლოგიური სატელიტები — მედიასაშუალებები და ე.წ. „არასამთავრობო ორგანიზაციები“. სწორედ ისინი უზრუნველყოფენ თქვენი „ამბოხის“ საინფორმაციო ტირაჟირებას, გითმობენ პლატფორმას და თქვენს ნარატივს ლეგიტიმაციას სძენენ „პროგრესულ“ და „დასავლურ“ დისკურსში.
მაგრამ აქ რომ გავჩერდეთ, ჩვენ დავრჩებით პრობლემის ზედაპირზე, პლატონის მღვიმის კედელზე მოცეკვავე ჩრდილების ამარა. მთავარი კითხვაა: რატომ და ვის ინტერესებში შედის ეს ყოველივე? ვინ ანთებს ცეცხლს ამ მღვიმის გარეთ?
-მესამე შრე (რეალური დამკვეთები და არქიტექტორები): დიდი ხანია, არავისთვის საიდუმლო არ არის, რომ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია, როგორც ეროვნული იდენტობისა და სუვერენიტეტის გარანტი, წარმოადგენს მთავარ სამიზნეს დასავლური სპეცსამსახურებისა და იმ გლობალისტური ცენტრებისთვის, რომელთაც სურთ საქართველოს საბოლოო და სრული ვასალიზაცია, მისი მეტაფიზიკური სტერილიზაცია.
მათ სრულად დაიმორჩილეს პოლიტიკური სპექტრის მნიშვნელოვანი ნაწილი (იხ. მეორე შრე). მათ აქვთ ტოტალური კონტროლი მედიისა და NGO სექტორზე. ერთადერთი ინსტიტუტი, რომელიც მათ კონტროლს არ ექვემდებარება, რომელიც ერის სულიერ და მენტალურ კოდს ინახავს და რომელიც ხელს უშლის ერის საბოლოო დექრისტიანიზაციასა და დექართველიზაციას, არის ეკლესია.
სწორედ ამიტომ, ეკლესიის დისკრედიტაცია, გახლეჩა და განადგურება — რასაც თქვენ ასე პირნათლად ემსახურებით — საქართველოს სუვერენიტეტის განადგურების ტოლფასია. ეს არის კლასიკური ჰიბრიდული ომის ტაქტიკა.
ის, რასაც თქვენი ქმედებებით ვხედავთ, ისტორიისთვის ახალი არ არის. ეს არის „განახლების“ მოდიფიცირებული, XXI საუკუნის ვერსია.
გავიხსენოთ, როგორ მოქმედებდნენ ბოლშევიკები 1920-იან წლებში. მათ ვერ შეძლეს პატრიარქ ტიხონის კანონიკური ეკლესიის გარედან დამარცხება. ამიტომ, „ჩეკა“-მ ეკლესიის წიაღშივე შექმნა „განახლებადების“ მოძრაობა — კარიერისტი, მოდერნისტი და პოლიტიკურად ანგაჟირებული სასულიერო პირების ჯგუფი (თქვენს თავს ხომ არ გახსენებთ?), რომლებმაც დაადანაშაულეს პატრიარქი „კონტრრევოლუციაში“, მოიწვიეს ყალბი კრებები და სცადეს ეკლესიის შიგნიდან მიტაცება და საბჭოთა იდეოლოგიაზე მორგება.
განა დღევანდელი სურათი ამის ზუსტი ანარეკლი არ არის?
-მაშინდელი „ჩეკა“ დღეს ჩანაცვლებულია უცხო ქვეყნების სადაზვერვო სამსახურებითა და მათი დაფინანსებული ფონდებით.
-მაშინდელი „კონტრრევოლუციის“ ბრალდება დღეს ჩანაცვლებულია „პრორუსულობის“, „სიბნელისა“ და „ჩამორჩენილობის“ იარლიყებით.
-მაშინდელი „პროგრესული“ განახლებადები დღეს ხართ თქვენ — „ლიბერალური თეოლოგიის“ მქადაგებელი, „მიშისტი“ არქიმანდრიტები, რომლებიც თავს ესხმით ეკლესიის იერარქიას.
მაგრამ ეს არ არის მხოლოდ პოლიტიკური ტაქტიკა, ეს სულიერი სნეულებაა. ამ ფენომენს გენიალურად აღწერა ფიოდორ დოსტოევსკიმ რომანში „ეშმაკნი“ („Бесы“). მისი პერსონაჟები, ნიჰილისტები და რევოლუციონერები, დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ ახალი სამყაროს ასაშენებლად, ჯერ ძველი უნდა დაენგრიათ ფუნდამენტამდე — ღმერთი, ოჯახი, ერი, ტრადიცია.
თქვენ და თქვენი თანამოაზრე ლიბერალ-ბოლშევიკები ზუსტად ამ ლოგიკით მოქმედებთ: დაანგრიეთ საპატრიარქო, დაანგრიეთ სინოდი, დაანგრიეთ ავტორიტეტი და ამ ნანგრევებზე ავაშენებთ ახალ, უსახო, გლობალისტურ „ეკლესიას“.
თქვენი სამიზნეებიც ლოგიკურია და სტრატეგიულად შერჩეული: რატომ მაინცდამაინც მიტროპოლიტი შიო და დეკანოზი ანდრია ჯაღმაიძე?
იმიტომ, რომ სწორედ ისინი დგანან, ჩვენს პატრიარქთან ერთად, ეკლესიის ეროვნული თვითშეგნებისა და კანონიკური სიმტკიცის სადარაჯოზე.
დეკანოზი ანდრია ჯაღმაიძე არ არის უბრალოდ „ეკლესიის ხმა“; ის არის ეკლესიის ინტელექტუალური ფარი, მოაზროვნე მებრძოლი, რომელიც საჯარო სივრცეში, საოცარი სიმშვიდით, ერუდიციითა და ურყევი ლოგიკით, ფაქტობრივად, ამტვრევს და ანეიტრალებს ყოველგვარ ანტიეკლესიურ, ლიბერალურ და ცრუ ნარატივს, რისი ნაწილიც თქვენც ბრძანდებით. სწორედ ის არის, ვინც მედიის და „ენჯეო“ სექტორის მიერ ორკესტრირებულ შეტევებს ამხელს და მათ ინტელექტუალურ კრახს აჩვენებს. ის არის ფიგურა, რომელიც მუდმივად ურტყამს ამ ანტიეროვნული ძალების აქილევსის ქუსლს — მათ სიცრუესა და უმეცრებას.
ხოლო მიტროპოლიტი შიო, როგორც მოსაყდრე, არ არის უბრალოდ ადმინისტრაციული ფიგურა; ის არის ეკლესიის უწყვეტობის, სტაბილურობისა და იმ ეროვნული კურსის სიმბოლური გარანტი, რომელსაც თქვენ და თქვენი პატრონები ასე გამეტებით ებრძვით.
ამიტომ, თქვენი შეტევა მათზე არის პირდაპირი, ფრონტალური იერიში ეკლესიის სტაბილურობასა და ეროვნულ იდეაზე. ეს არის მცდელობა, მოშალოთ დაცვის ის ხაზი, რომელიც ამ ადამიანებმა ასე მტკიცედ გაავლეს.
მოდით, ახლა შევხედოთ თქვენი ქმედების სულიერ-ფილოსოფიურ მხარეს. თქვენ წუხხართ, რომ „სამართალს ვერ პოულობთ“ და პირდაპირ ქრისტეს მიმართავთ „მტრების გაფანტვის“ თხოვნით.
ეს არის თქვენი უაღრესად სახიფათო სულიერი მდგომარეობა, რომელსაც წმინდა მამები „ხიბლად“ მოიხსენიებდნენ. ეს არის ამპარტავნების ის უკიდურესი ფორმა, როდესაც ერთი ადამიანი, ამ შემთხვევაში თქვენ, სასულიერო პირი, საკუთარ პოლიტიკურად შეფერილ „სიმართლეს“ აიგივებთ აბსოლუტურ, საღვთო ჭეშმარიტებასთან.
ფილოსოფიურად, ეს არის ნიცშეანური „ღირებულებათა გადაფასების“ კლასიკური მაგალითი, ოღონდ ქრისტიანული ტერმინოლოგიით შენიღბული. როდესაც თქვენ „ქრისტეს სამართალზე“ საუბრობთ, სინამდვილეში საკუთარ, სუბიექტურ „ხელისუფლების ნებას“ გამოხატავთ. თქვენ უარყოფთ ეკლესიის ობიექტურ, ონტოლოგიურ რეალობას და მის ადგილას საკუთარ „მე“-ს აყენებთ, როგორც ჭეშმარიტების ერთადერთ საზომს.
-მართლმადიდებლობა არის კრებსითი. ეს არის ეკლესიის ონტოლოგიური ერთიანობა. ეკლესიის ჭეშმარიტების ხმა არის არა ერთი, განაწყენებული არქიმანდრიტი, არამედ წმინდა სინოდი
ეპისკოპოსთა კრება. როდესაც თქვენ თავს აყენებთ სინოდზე მაღლა და აცხადებთ, რომ სინოდი „გაუქმდა“ (რაც აბსურდია), თქვენ უკვე გამოდიხართ ეკლესიის სხეულიდან და იქცევით პროტესტანტულ, ინდივიდუალისტურ სექტად.
-ბერმონაზნობის არსი არის მორჩილება — საკუთარი ნების მოკვეთა. როდესაც თქვენ საჯაროდ, მტრის მედიასაშუალებების გამოყენებით, ესხმით თავს თქვენს იერარქიას, თქვენ არღვევთ ფიცს, რომელიც ღვთის წინაშე დადეთ.
-წმინდა იოანე ოქროპირი პირდაპირ ამბობს, რომ „ეკლესიის გახლეჩის ცოდვა მოწამეობრივი სისხლითაც კი არ ჩამოირეცხება“. ის, რასაც თქვენ და თქვენი პოლიტიკური თუ უცხოელი პატრონები აკეთებთ, არის სწორედ განხეთქილების დათესვის მცდელობა.
მაშასადამე, მამაოდოროთე, საკითხი დგას არა ისე, თითქოს თქვენ „სამართალს ეძებთ“, არამედ სრულიად სხვა რაკურსით.
საკითხი დგას ასე: როდის გააცნობიერებს ერი, რომ მიმდინარეობს პირდაპირი, სპეცსამსახურების დონეზე დაგეგმილი შეტევა ჩვენს სულიერ ფესვებზე?
საკითხი დგას ასე: როდის უნდა გაიწმინდოს ეკლესია თქვენნაირი კლერიკალებისგან, რომლებიც ანაფორას იყენებენ ფარად, რათა ემსახურონ ანტიეროვნულ, ანტიეკლესიურ და უცხო ქვეყნების ინტერესებს?
ის, რასაც თქვენი სახით ვხედავთ, არის ორგანიზებული დივერსია. ეს არის მეხუთე კოლონა ეკლესიის წიაღში, რომელიც ცდილობს, ციხე შიგნიდან გატეხოს.
რაც შეგეხებათ პირადად თქვენ, Arqimandriti Dorote Yurashvili და თქვენს მთელ შანტრაბას, ვინც ანაფორას იყენებთ იუდას ვერცხლის ფასად, თქვენთვის ერთიღა დამრჩენია სათქმელი: დაე, თქვენი გზა იყოს განხეთქილების ყველა მთესველის გზა.
დაე, თქვენი სიტყვები, ქარს გატანებული, ფერფლად იქცეს და ნუ ჰპოვებს გამოძახილს მართლმადიდებელ ქართველთა გულებში. დაე, უფალმა მოგაგოთ თქვენი საქმეებისამებრ, რათა დაცხრეს ეკლესიაში თქვენგან დათესილი შფოთი!
ჩვენი, როგორც ეკლესიის ერთგული შვილების, ვალია არა დაბნეულობა და სასოწარკვეთა, არამედ სოკრატული „შეიცან თავი შენი“ — ჯერ საკუთარ ცოდვებს ჩავუღრმავდეთ; არისტოტელური ლოგიკა — დავინახოთ ამ შეტევის ნათელი, მიზეზ-შედეგობრივი ჯაჭვი; და რაც მთავარია, ქრისტიანული სიყვარული და ერთგულება — ფხიზელი ანალიზი, ლოცვა და ჩვენი პატრიარქის, უწმინდეს ილია II-ის და კანონიკური იერარქიის გარშემო გაერთიანება.
ეკლესია დგას ქრისტეს აღთქმაზე, რომ „ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ სძლევენ მას“. მაგრამ ეს არ გვათავისუფლებს პასუხისმგებლობისგან, ვიყოთ ამ ეკლესიის ფხიზელი და მამაცი მცველები. ეს ბრძოლაა ქართული სულისთვის. და ამ ბრძოლაში ჩვენ მარტო არ ვართ.
ჩვენთან არს ღმერთი!
მე, როგორც ამ ეკლესიისა და ერის ერთი რიგითი შვილი და ჯარისკაცი, ბოლომდე დავიცავ ჩემს სარწმუნოებას, ჩემს პატრიარქს და ჩემს სამშობლოს!
წმინდა გიორგი შეეწიოს მართალ საქმეს!
რამეთუ უფალი ბრძანებს: „ნუ გეშინინ, რამეთუ მე შენთანა ვარ!“
ამინ!”- წერს ირაკლი ყიფიანი.
Multimedia.ge-ს დამფუძნებელი და მთავარი რედაქტორი.
ინტერნეტ რესურსი 2018 წლიდან ფუნქციონირებს