“ქართული ოცნების” მხარდამჭერი და წევრი 2012 წლიდან, ირაკლი ყიფიანი, ეხმიანება ბიძინა ივანიშვილის მიერ, 2025 წლის 1-ლ ოქტომბერს გამოქვეყნებულ წერილს, რომელიც 2012 წლის პირველ ოქტომბერს, არჩევნებში “ქართული ოცნების” გამარჯვებას და მმართველობის 13 წელს ეხება.
ბატონო ბიძინა,
დიდი ყურადღებით წავიკითხე თქვენი ღია წერილი. 1 ოქტომბერი არ არის უბრალოდ თარიღი წარსულიდან, არამედ ცოცხალი მოგონება და გარდატეხის წერტილი, რომელიც ჩვენს კოლექტიურ მეხსიერებაში ღრმად არის ჩაბეჭდილი.
ცამეტი წლის წინ, მეც იმ მოედანზე ვიდექი, სადაც თავისუფლების ჰაერი ტრიალებდა და სადაც ისტორიული გამარჯვება ვიზეიმეთ. ის დღე იყო იმედის, ღირსების დაბრუნების და იმ რწმენის სიმბოლო, რომ ჩვენ, ქართველ ხალხს, შეგვეძლო ბოროტებაზე სიკეთის გამარჯვება.
თქვენ მართალი ბრძანდებით, როდესაც ამბობთ, რომ 1 ოქტომბრის მთავარი შემოქმედი ქართველი ხალხია. ეს იყო ეროვნული გამოფხიზლება, უსამართლობასთან შეუგუებლობის მანიფესტი.
ჩვენ არ გვიბრძოლია კონკრეტული პარტიისთვის; ჩვენ ვიბრძოდით იდეალებისთვის – სამართლიანობისთვის, თავისუფალი სასამართლოსთვის, ადამიანის ღირსებისთვის და იმ მომავლისთვის, სადაც ჩვენი შვილები შიშის გარეშე იცხოვრებდნენ.
მაგრამ თქვენ საუბრობთ ეკონომიკურ სიმყარესა და კეთილდღეობაზე, რომელიც, თქვენი სიტყვებით, შეუიარაღებელი თვალითაც ჩანს. მაპატიეთ, მაგრამ ის რეალობა, რომელსაც მე და მრავალი ჩემი თანამოქალაქე ვხედავთ, ამ სურათისგან დრამატულად განსხვავდება. თქვენი ნათქვამი ეკონომიკური ზრდა შორეულ ვარსკვლავს ჰგავს, რომლის შუქიც ელიტის ვიწრო წრეს ათბობს, მოსახლეობის უმრავლესობა კი სიცივეში კანკალებს.
როგორ ვისაუბროთ კეთილდღეობაზე, როდესაც დედას არჩევანის გაკეთება უწევს შვილის წამალსა და ოჯახის სადილს შორის? როდესაც პენსიონერი აფთიაქის დახლთან წყვეტს, გულის თუ წნევის წამალზე თქვას უარი ამ თვეში? ჩვენი სოფლები სისხლივით დაიცალა ახალგაზრდებისგან, რომლებიც საკუთარ მიწაზე პერსპექტივას ვეღარ ხედავენ და ლუკმაპურის საშოვნელად უცხოეთში მიდიან. ეს არ არის სტატისტიკა, ეს ჩვენი ერის დემოგრაფიული კატასტროფაა, რომელიც თაობებს გვაცლის ხელიდან. ეს მდგომარეობა საოცრად ჰგავს ისტორიაში ცნობილ „უძრაობის ხანას“, როცა ოფიციალური პროპაგანდა წარმატებებზე საუბრობს, ხალხი კი ყოველდღიური ყოფითი პრობლემების ჭაობში იძირება.
თქვენ ახსენეთ გუნდის შიგნით მუხანათური ღალატი. ჩვენთვის, რიგითი ადამიანებისთვის, ეს შიდა გარჩევები ნაკლებად საინტერესოა, ვიდრე ის შედეგი, რაც ამ ყველაფერმა მოიტანა. სამართლიანობის აღდგენის ნაცვლად, ჩვენ მივიღეთ ახალი, დანერგილი უსამართლობა. 2012 წელს ჩვენ გვინდოდა, სამუდამოდ დაგვემარცხებინა კორუფციის და ნეპოტიზმის დრაკონი, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მას თავი კი არ მოვაკვეთეთ, არამედ უბრალოდ ახალი თავები ამოუვიდა. დღეს ტენდერებს კვლავ ნაცნობობით იგებენ, სახელმწიფო თანამდებობებზე პროფესიონალიზმს კვლავ ნათესაობა და ერთგულება სჯობს, ხოლო ელიტური კორუფცია, რომელზეც ყველა ჩურჩულებს, მაგრამ ხმამაღლა ვერავინ საუბრობს, ჟანგივით ჭამს ჩვენი სახელმწიფოს საფუძვლებს. ეს არ არის უბრალოდ შეცდომები, ეს 1 ოქტომბრის იდეალების პირდაპირი ღალატია.
და ამ ფონზე, თქვენ კვლავ საუბრობთ შიდა და გარე მტრებზე. დიახ, საქართველოს მტრები ყოველთვის ჰყავდა. მაგრამ განა ყველაზე საშიში მტერი ის ხომ არ არის, რომელიც შიგნიდან გვანგრევს? როდესაც ქვეყანაში სამართალი შერჩევითია, როდესაც მდიდარი კიდევ უფრო მდიდრდება ღარიბის ხარჯზე, როდესაც ახალგაზრდებს მომავლის იმედი არ აქვთ – სწორედ ეს ასუსტებს ქვეყანას და ხდის მას მოწყვლადს ნებისმიერი გარე საფრთხის მიმართ.
ალბათ, ამ ცამეტი წლის ყველაზე დიდი ტრაგედია ის არის, რომ ჯანსაღი პოლიტიკური ალტერნატივა ვერ შეიქმნა. პოლიტიკური ველი გადაიქცა უნაყოფო მიწად, სადაც ან თქვენი უპირობო მხარდამჭერი უნდა იყო, ან – რადიკალი და „ქვეყნის მტერი“. ამ ორ უკიდურესობას შორის კი დაიკარგა საქართველო.
დიდი ილია ბრძანებდა: „მოძრაობა და მარტო მოძრაობაა, ჩემო თერგო, ქვეყნის ღონისა და სიცოცხლის მიმცემი“. თქვენ კი გვთავაზობთ სტაბილურობას, რომელიც სინამდვილეში უძრაობას და ჭაობში ჩაფვლას ნიშნავს. 4 ოქტომბრის არჩევნები არ არის უბრალოდ არჩევანი ძველსა და ახალს შორის, ეს არის არჩევანი უძრაობასა და განვითარებას შორის. ჩვენ გვინდა არა გადარჩენა, არამედ ცხოვრება. ჩვენ გვინდა არა მტრების ძიება, არამედ ჩვენი ქვეყნის შენება.
დაე, ეს დღე გახდეს არა კიდევ ერთი ბრძოლა გადარჩენისთვის, არამედ დასაწყისი ფიქრისა იმაზე, თუ როგორ ავაშენოთ ისეთი საქართველო, როგორზეც 2012 წელს ვოცნებობდით – ერთიანი, ძლიერი, სამართლიანი და ყველა მისი მოქალაქისთვის საამაყო. პატივისცემით 2012 წლის გამარჯვებისადმი და დიდი გულისტკივილით საქართველოს მომავლისადმი”- წერს ირაკლი ყიფიანი.
ამ თემაზე:
Multimedia.ge-ს დამფუძნებელი და მთავარი რედაქტორი.
ინტერნეტ რესურსი 2018 წლიდან ფუნქციონირებს